em Okres paryski miał ogromny wpływ na ostateczne ukształtowanie się dojrzałej twórczości I. K I. Konstanty Laszczka – zbiory muzeum w Dobrem Konstantego Laszczki. W ślad za rzetelną pracą i nauką w renomowanych uczelniach przyszedł burzliwy onstanty Lasz rozwój talentu i pierwsze sukcesy. Rozwijając się pod wpływem nowych prądów, a zwłaszcza impresjonizmu Augusta Rodina, artysta dążył do osiągnięcia własnego stylu, choć wpływ wielkiego Francuza w jego eum w Dobr Konstanty Laszczka urodził się 3 września 1865 roku w mazowieckiej wsi Makówiec Duży koło dziełach z tego okresu jest nietrudny do odczytania (aczkolwiek sam Laszczka temu zaprzeczał). Dobrego. Jego rodzicami byli Antoni Laszczka i Katarzyna z Kupców. Antoni Laszczka, aby utrzymać Laszczka brał udział w wystawach Société des Artistes Français. W 1895 roku wystawił rzeźby: Rozpacz y muz liczną rodzinę (ośmioro dzieci), chwytał się różnych zajęć, w tym prowadził karczmę w Makówcu i Opuszczony, w 1896: Lato i Zima (inny tytuł La cigale - Konik polny). W tym samym roku Zima otrzymała czka – zbior przy trakcie z Warszawy. Z pewnością w domu Laszczków się nie przelewało, lecz trudno nazwać na wystawie w warszawskiej Zachęcie pierwszą nagrodę. W 1896 roku, po ukończeniu z wyróżnieniem dzieciństwo Konstantego biednym, jako że miał czas na naukę i możliwość uprawiania swojej główniej studiów w École Nationale et Spéciale des Beaux-Arts, Konstanty Laszczka powrócił do Warszawy. Aby pasji - rzeźbiarstwa. Spod jego ręki wychodziły fantastyczne stwory oraz karykatury kolegów i nauczycieli zarobić na utrzymanie, podjął pracę nauczyciela rysunku na pensji żeńskiej Anieli Hoene-Wrońskiej wykonywane w drewnie i glinie. Trzeba było łutu szczęścia, aby zdolnym młodzieńcem zainteresował oraz w szkole Ronthalera, gdzie pracował do 1899 roku. W 1897 ożenił się z Marią Heleną Alojzą y muz czka – zbiorsię zamożny ziemianin - Jan Ostrowski (notabene do dziś nie ustalono, jakiego majątku w okolicy był Strońską, z którą miał czworo dzieci: Czesława, Bogdana, Jadwigę i Janinę. Nie zaniedbywał pracy on właścicielem). Widząc pasję i talent Laszczki opłacił mu wyjazd do Warszawy i ulokował go w 1885 twórczej, tworząc m.in. popiersie symboliczne W nieskończoność, rzeźby o tematyce mitologicznej eum w Dobr roku w pracowni znajomego warszawskiego rzeźbiarza Jana Kryńskiego (1850–1890). W ten sposób Prometeusz, Orfeusz, Edyp i Antygona. Punktem przełomowym był rok 1899, kiedy to Julian Fałat zaprosił rozpoczęła się artystyczna droga Konstantego Laszczki (liczył sobie już 20 lat). Jego styl nauki przypominał Konstantego Laszczkę do objęcia funkcji kierownika katedry rzeźby w reorganizowanej właśnie Szkole drogę artystów w średniowieczu i renesansie: Laszczka nie wstąpił na uczelnię artystyczną, lecz znalazł Sztuk Pięknych (od 1900 Akademii Sztuk Pięknych) w Krakowie. W 1905 roku Laszczka otrzymał tytuł onstanty Laszsię w pracowni rzeźbiarskiej, poznając od podstaw rzemiosło i tajniki tej profesji. profesora zwyczajnego. W latach 1911 - 1912 i 1929 - 1930 był rektorem krakowskiej ASP. Także po I. K Sytuacja Warszawy po stłumionym niedawno powstaniu styczniowym była specyficzna - przejściu na emeryturę w 1935 prowadził wykłady, a w roku 1936 otrzymał tytuł profesora honorowego em prowincjonalne miasto imperium carów, stłamszone gospodarczo i politycznie, nie mogło liczyć ASP. Laszczka talenty pedagogiczne wykazywał już podczas pracy w szkolnictwie w Warszawie, ale na państwowy mecenat przejawiający się w znaczących zamówieniach rządowych. Jego elita nie skrzydła rozwinął dopiero w Krakowie i to ze wspaniałym skutkiem: z jego pracowni wyszli wybitni obfitowała w zamożnych wielbicieli sztuki. Artyści z konieczności chwytali się różnych zleceń i stąd rzeźbiarze, którzy mocno zaznaczyli się w historii sztuki polskiej i światowej: Stanisław Szukalski, Bolesław dużą część twórczości Jana Kryńskiego stanowiły popiersia portretowe, epitafia i rzeźby nagrobne. Biegas, Ksawery Dunikowski, Olga Niewska, czy Ludwik Puget. Indywidualność i osobowość mistrza nie Kryński współpracował także z fabryką Norblina i Wernera oraz zakładami Frageta, projektując wzory ograniczała swobody twórczej podopiecznych, którym jedyne co starał się szczególnie zaszczepić, był platerowanych, srebrnych i brązowych świeczników, wazonów, pater itp. Po śmierci Jana Kryńskiego jego szacunek dla rzetelnej pracy, która jest nie mniej ważna od talentu. Laszczka dał się poznać jako pedagog pracownię (wraz z pomocnikami) przejął przyjaciel zmarłego - rzeźbiarz Ludwik Pyrowicz (1859–1910), – mentor, podkreślający wartość odkrycia i docenienia indywidualizmu każdego ucznia – artysty. Nie znany jako autor kamiennych rzeźb nagrobkowych oraz m.in. cyklu medalionów, przedstawiających bez przyczyny był ulubieńcem studentów. Z ogromnym zamiłowaniem wtajemniczał ich w całokształt wielkich Polaków. Laszczka próbował w tym czasie motywów rodzajowych (np. Dziewczyny wiejskie) oraz rzeźbiarskiej wiedzy. Sam opanował perfekcyjnie kucie w kamieniu, marmurze, granicie oraz rzeźbienie wykonywał płaskorzeźby portretowe bohaterów narodowych. w drewnie. Laszczka podkreślał, że twórczość rozwija się wyłącznie tam, gdzie jest wiara artysty we własne siły i umiłowanie swojej pracy. Okres warszawski to dla Laszczki nie tylko nauka i praca artystyczna. Postawa patriotyczna W XIX i początkach XX w. rzeźbiarze popularność i sławę zyskiwali głównie dzięki realizacjom wyniesiona zapewne z domu, przejawiała się jego udziałem w przemycaniu do Królestwa Polskiego monumentalnym. Dziwne fatum sprawiło, że większość wielkoformatowych dzieł Konstantego Laszczki i kolportowaniu nielegalnych wydawnictw, do których zaliczały się słynne cykle rysunków Polonia i Lithuania przepadło w wyniku kolejnych wojen, a inne jego zamierzenia podejmowane w tej dziedzinie nie Artura Grottgera. Po kilku latach praktykowania Konstanty Laszczka poczuł się na tyle pewnym swoich zostały wprowadzone w życie. Grobowiec Krasińskich w Opinogórze został zniszczony w czasie umiejętności, że w 1891 roku wystawił w konkursie zorganizowanym przez Towarzystwo Zachęty Sztuk wojny. Pomimo wygrania konkursu w 1910 roku fiaskiem zakończyła się planowana budowa pomnika Pięknych dwie rzeźby: akt Do kąpieli i popiersie Czarna dusza. Otrzymał pierwszą nagrodę i stypendium namiestnika Galicji - Andrzeja Potockiego we Lwowie. Zachowała się natomiast secesyjna w wyrazie z fundacji Ignacego Ciszewskiego, co umożliwiło mu wyjazd na studia do Paryża. rzeźba Anioł Zemsty na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie, ustawiona w roku 1910 w hołdzie ofiarom Laszczka żył w Paryżu bardzo skromnie, odżywiał się i mieszkał po spartańsku, wiadomo też, że artyleryjskiego bombardowania miasta przez Austriaków w 1848 r. Kolejnym monumentalnym dziełem dorabiał, pracując przy pompach w kanalizacji miejskiej. Twarda szkoła wiejskiego życia, jaką odebrał Laszczki był pomnik Henryka Sienkiewicza w Bydgoszczy, wykonany z brązu w 1927 roku, zniszczony w dzieciństwie i wczesnej młodości, entuzjazm do sztuki i wiara we własne siły, pozwoliły mu przetrwać przez Niemców. Jego fascynacja epopeją Legionów Józefa Piłsudskiego znalazła swój wyraz w pomniku trudności, mogące złamać mniej odporne charaktery. Szczególnym opiekunem Konstantego Laszczki był wykonanym w 1928 w Czarkowych nad Nidą, dedykowanym legionistom poległym w stoczonej tam w tym czasie Juliusz Czechowski, członek Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie, który zabiegał bitwie. Marszałka siedzącego na tronie - karle, przedstawił artysta w pomniku w Kołomyi, odsłoniętym o jego sprawy finansowe, wysłał mu pieniądze, troszczył się o warunki życiowe z prawdziwie ojcowskim w 1929 r. Oba legionowe monumenty zniszczyli Sowieci w czasie II wojny światowej. Kolejnym wybitnym staraniem, informował o sukcesach artysty środowisko warszawskie i zabiegał, aby imię Laszczki zyskało dziełem był pomnik - fontanna U źródeł Wisły, przedstawiający największą polską rzekę w postaci pięknej należny mu rozgłos w kraju. Laszczka kształcił się w Académie Julian a następnie w École Nationale dziewczyny, stojącej z bukietem kwiatów i zbóż nad źródłem i basenem z obramowaniem z granitu. et Spéciale des Beaux-Arts, czyli paryskiej Akademii Sztuk Pięknych u znanych rzeźbiarzy francuskich Także ta rzeźba została zniszczona w czasie II wojny, pozostał po niej szkic wykonany w gipsie (obecnie - Antoniego Mercié i Alexandra Falguiére’a oraz Jeana Léona Gérôme’a. W czasie pobytu w Paryżu w muzeum, w Dobrem). nawiązał szereg znajomości wśród artystów z Polski. Jego pracownia sąsiadowała z atelier Stanisława W latach 30. Laszczka wycofał się z rywalizacji artystycznej i nie uczestniczył w konkursach Wyspiańskiego i Józefa Mehoffera, bywali u niego Władysław Ślewiński, Ludwik de Laveaux, Zenon na pomniki i innych przedsięwzięciach o charakterze monumentalnym. Ta postawa, wymuszona m.in. Przesmycki „Miriam”, Antoni Kamieński. Nawiązane przez nich wzajemne, bliskie kontakty poświadczają, wiekiem artysty, utrudniła mu osiągnięcie takiej pozycji w historii sztuki polskiej, do jakiej uprawnia jego że Laszczka był postacią lubianą i poważaną w towarzystwie tych wybitnych intelektualistów. Jakże daleko talent i dzieła realizowane w mniejszej skali. zawędrował dzięki swym talentom i pracy syn karczmarza z Makówca Dużego. 6 7