Mobing u Crnoj Gori 93 konačnom proizvelo negativne posljedice po psihu tužioca. Takođe, sud je našao i da je tužilac provedenim dokazima potvrdio da mjere, odnosno radnje koje su preduzete u odnosu na njega su podstaknute zlim namjerama upravo komandira A.Č. da se sabotira tužilac, odnosno da se diskredituje, pri čemu je sud istakao da je za mobing dovoljno da žrtva pruži dokaze da je mobing vjerovatno počinjen, a na tuženom je teret dokazivanja da nije bilo ponašanja koje predstavlja mobing, što je u konkretnom slučaju izostalo. Kod navedenog utvrđenja, sud nalazi da je tužilac usljed mobinga pretrpio duševne bolove zbog povrede prava ličnosti, a koje utvrđenje se zasniva i na nalazu i mišljenju vještaka neuropsihijatrijske struke, pa tako tužiocu pripada pravo na novčanu naknadu nematerijalne štete u skladu sa čl. 207 ZOO. U odnosu na tužbeni zahtjev kojim se traži obavezivanje tuženog da o sopstvenom trošku integralno objavi presudu u dnevnim listovima „Vijesti” i „Dan”, postupajuća sudija Ivana Becić nalazi da je zahtjev tužioca osnovan „uzimajući u obzir potrebu i pažnju javnosti da bude upoznata kada su u pitanju ovakvi slučajevi, pri čemu bi objavljivanje za tužioca imalo funkciju otklanjanja stanja nastalog zlostavljanjem na radu i kao takvo predstavljalo moralnu satisfakciju za istog.” 94 Viši sud u Podgorici, kao drugostepeni, odlučujući po žalbama parničnih stranaka odbacio je iste i septembra 2020. potvrdio prvostepenu presudu. 93 Ibid. 94 Presuda Višeg suda u Podgorici Gž. br. 4415/20-17 od 11.09.2020. u vijeću sastavljenom od predsjednika vijeća u vijeću sastavljenom od sudija Verice Sekulić, kao predsjednika vijeća, te Tatjane Ljujić i Zorana Šćepanovića, kao članova vijeća. 63