Mobing u Crnoj Gori Crne Gore” od januara 2013. do aprila 2017. godine. ESLJP ističe da je obje predmetne presude potvrdio Viši sud u Podgorici, 18. maja 2018. i 6. septembra 2019. godine respektivno, te naglašava da nijedna od tih presuda nije uključivala zahtjev da se zlostavljanje mora ponoviti najmanje jednom sedmično, u trajanju 146 od najmanje šest mjeseci, kako bi bio utvrđen mobing. Sud je ukazao da iako incidenti koji su razmotreni u predmetu podnositeljke predstavke, možda, zaista nijesu predstavljali zlostavljanje na radu, ESLJP ističe da su domaći sudovi razmotrili samo neke od njih, dok brojne incidente uopšte nijesu uzeli u obzir. Po ocjeni Evropskog suda, crnogorski sudovi nisu pokušali utvrditi koliko su se često ti drugi incidenti ponavljali i u kojem razdoblju, niti ih ispitali pojedinačno i uzeli u obzir zajedno s ostalim incidentima. Takođe su propustili uzeti u obzir kontekst i navodnu pozadinu incidenata, posebno podnositeljičinu prijavu svojih kolega zbog njihovog spornog ponašanja u novogodišnjoj no挃Āi, ponašanja koje je dovelo do disciplinskog postupka i sankcija. ESLJP ne može previdjeti tvrdnju podnositeljice zahtjeva da su djela mobinga kojima je bila izložena bila reakcija na njeno prijavljivanje navodnih nezakonitih aktivnosti nekih svojih kolega i da su imali za cilj da je u挃Āutkaju i „kažnjavaju”. Prema mišljenju Suda, pozitivna obaveza država prema članu 8. je da u praksi dosljedno i učinkovito primjenjuju zakone protiv ozbiljnog uznemiravanja, dobija posebnu važnost u okolnostima u kojima je zlostavljanje na radu moglo biti podstaknuto aktivnostima „zviždača”. Ovaj segment posebno ukazuje na neobjektivnost i selektivnost u pristupu crnogorskih sudova u slučajevima kada se u ulozi tuženog nađe Država, odnosno u ulozi mobera partijski mo挃Ānici koji se nalaze na čelu institucija i nesmetano sprovode nezakonite aktivnosti. Pored incidenata na poslu, vozilo podnositeljke predstavke je ošte挃Āeno, a nju je napao čovjek koji ju je udarao po vratu i leđima. Mjerodavnim doma挃Āim krivičnim pravom propisana je dovoljna zaštita u pogledu takvih napada. ESLJP je, međutim, utvrdio da državni tužilac nije usvojio odluku o krivičnim prijavama podnositeljke predstavke više od osam, odnosno šest godina, čime ju je zapravo spriječio da preduzme gonjenje u svojstvu privatnog tužioca. Pored toga, Ustavni sud se uopšte nije osvrnuo na propust tužioca da odluči o krivičnim prijavama podnositeljke predstavke. Usljed navedenih faktora, ESLJP je manjkavim ocijenio način na koji su građanski i krivičnopravni mehanizmi primijenjeni, naročito propust domaćih sudova da ocijene sve incidente o kojima je riječ i u obzir uzmu potencijalni zviždački kontekst, odnosno kontekst „uzbunjivanja”. Stoga je zaključio da država Crna Gora nije ispunila svoje pozitivne obaveze iz člana 8. Podnositeljici predstavke ESLJP je dosudio 4.500 eura na ime nematerijalne 147 štete i 1.000 eura na ime sudskih troškova i izdataka. 146 Špadijer protiv Crne Gore, presuda od 9. novembra 2021, predstavka br. 31549/18, st. 61, 62 i 92. 147 Špadijer protiv Crne Gore, presuda od 9. novembra 2021, predstavka br. 31549/18, st. 105. 94